مقایسه نسبت هارمونیک راه رفتن بین سالمندان ایرانی با و بدون سابقه زمین خوردن، تحت شرایط تکلیف منفرد و دوگانه

مشکل تعادل در سالمندان زمانی بیشتر نمایان می شود که فرد مجبور به انجام یک تکلیف مضاعف در حین حفظ تعادل باشد. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه نسبت هارمونیک راه رفتن بین سالمندان ایرانی با و بدون سابقه زمین خوردن، تحت شرایط تکلیف منفرد و دوگانه انجام شد. در این مطالعه ی مشاهده ای مقطعی،20 سالمند با سابقه زمین خوردن (13 زن و 7 مرد) و 20 سالمند بدون سابقه ی زمین خوردن (12 زن و 8 مرد) از میان اعضای یک  مرکز بازنشستگی انتخاب و وارد مطالعه شدند. متغیر های مورد ارزیابی عبارت بودند از نسبت هارمونیک راه رفتن در شرایط تکلیف منفرد و دوگانه در جهات طرفی، عمودی و قدامی-خلفی که توسط یک شتاب سنج اندازه گیری شد. در راه رفتن در شرایط تکلیف منفرد، تفاوت معناداری بین دو گروه در جهات طرفی، عمودی و قدامی-خلفی نسبت هارمونیک گزارش نشد. در راه رفتن با تکلیف دوگانه، نسبت هارمونیک در گروه با سابقه زمین خوردن در جهات طرفی (010/0 p =) و عمودی (32p =0/0) به طور معناداری کوچکتر از گروه بدون سابقه زمین خوردن بدست آمد، اما اختلاف بین دو گروه در جهت قدامی-خلفی نسبت هارمونیک از لحاظ آماری معنادار نبود. یافته های پژوهش اخیر نشان داد که راه رفتن در شرایط انجام تکالیف دوگانه می تواند به میزان قابل توجهی نسبت هارمونیک راه رفتن در جهات عمودی و طرفی را در سالمندان با سابقه زمین خوردن، تحت تاثیر قرار دهد.