مهم ترین عوامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال

هدف از این مطالعه، تعیین عوامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال و ارتباط آن با شدت این بیماری بود.

جهت انجام این مطالعه، در مجموع 131 نفر از بیماران مبتلا با علایم بالینی سندرم تونل کارپال و 131 فرد سالم انتخاب شدند و به دو گروه شاهد و آزمایش تقسیم گردیدند که از این تعداد 121 نفر، زن نفر بودند. نمونه‌ها پس از بررسی به روش الکترودیاگنوستیکی، از نظر شدت ابتلا به سه گروه تقسیم شدند. شاخص (Body mass index) BMI، نسبت مچ دست، شاخص شکل، شاخص اندازه‌ی دست در تمام شرکت‌کنندگان اندازه‌گیری شد. مقادیر میانگین هر دو گروه مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک به منظور تعیین عوامل خطر سندرم تونل کارپال انجام گرفت.

میانگین شاخص توده‌ی بدنی، نسبت مچ دست و شاخص شکل در همه‌ی بیماران و زنان در مقایسه با گروه شاهد، معنی‌دار بود، در حالی‌که در مردان، BMI و نسبت مچ دست بیشتر بود. نسبت مچ دست و سن بیماران در زیر‌گروه با علایم شدید به طور معنی‌داری کمتر بود. BMI، نسبت مچ دست و شاخص شکل، به عنوان تنها عامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال در همه‌ی بیماران و زنان مشخص شده است.

در مطالعه‌ی حاضر، شاخص BMI، نسبت مچ دست و شاخص شکل را به عنوان عوامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال نشان داد. این یافته‌ها از اهمیت بالینی آناتومیک و بالینی برخوردار است.