نقد و واکاوی پنج ترجمه قرآن (طبری , ابوالفتوح ,مکارم , فولادوند و انصاریان) با محوریت حصر در سور مکی

قرآن، کلان متنی است با ویژگی هایی منحصر به خودش؛ با بیانی فصیح و بلاغتی در خور تامل؛ از همین روست که منبع الهام و استخراج قواعد بلاغت نیز قرار می گیرد. از دیگر سو، از آنجا که این کتاب آسمانی به تناسب فهم مخاطب های خود، چشم انداز و افق های گوناگونی را برای شان می گشاید، نقطه ی عزیمت و آبشخور توجه به تفسیر و تاویل در عالم اسلام محسوب می شود. لذا مترجم و مفسر این متن باید از شایستگی ها و بایستگی های لازم علمی و آگاهی کافی بر ظرایف زبانی و علوم بلاغی برخوردار باشد؛ و فقدان تسلط کافی بر موارد یاد شده و عدم برخورداری از دانش چگونگی نطق به الفاظ قرآن و مدلولات و احکام فردی و ترکیبی و معانی در آن الفاظ و.‏‎.. سبب نقص در ترجمه و تفسیر درست و دقیق آیات خواهد شد. این پژوهش که به شیوه ی توصیفی تحلیلی (‏‎‏‎و با بهره گیری از ابزار کتابخانه ای نوشته شده است ، می کوشد تا ضمن تشریح شیوه ی صحیح نقد، با تکیه بر موضوع «حصر و قصر» (‏‎‏‎شاخه ای از علم معانی)‏‎، به بررسی و مقایسه ی پنج ترجمه از سور مکی بپردازد. بر اساس این واکاوی و قیاس، ابتداء به فهم دقیقتری از آیه مورد نظر برسیم ،و در نهایت میزان رعایت مترجمان متقدم و متاخر (‏‎‏‎طبری، رازی، فولادوند، مکارم و انصاریان)‏‎ در بحث حصر مشخص می گردد.