نقد شبهات وارد بر عصمت پیامبران

عصمت یا همان مصونیت مطلق از ارتکاب معاصی و خطییات و تعلق اراده ی خداوند بر این امر، شاخصه ی برگزیدگان الهی است که بی آن، هدف بعثت و غایت خلقت تحقق نمی پذیرد، زیرا آدمی را یارای آن نیست که بدون بهره گیری از وحی و تبیین معصوم، ره به سر منزل مقصود برد و طریق هدایت پیماید. این موضوع که از ضروری ترین شروط نبوت و امامت و یکی از مسایل مهم کلامی است به صاحب منصبان الهی که زبان های گویای پروردگار در میان خلق و حکمایی مودب به حکمت اویند، چنان حجیتی اعطاء می کند که علاوه بر قطع عذر مردم، اطاعت مطلق از قول و فعل و تقریر معصوم را ایجاب می نماید، زیرا خمیرمایه ی چنین موهبتی، ماخوذ از علم حق است. از این رو، کسی نمی تواند از راه اکتساب بدان دست یابد و بدین دلیل، منتخبان به بهره مندی از چنین علمی از جانب پروردگار دارای بینش و بصیرتی الهی هستند، چنان که گویی بر هدایت و بینه سوارند و در کنف چنین بصیرتی است که ایشان دارای شرح صدر و مقام اهتداء و امنیت هستند. بنابراین نایل شدن به مقامات الهی، مرهون عصمت و نفی آن به منزله ی انتفاء این مناصب خواهد بود. از این رو، تبیین این موضوع و بررسی موضوعی آن، بابی به سوی حقایق و رفع شبهات درباره ی انبیای مکرم الهی می گشاید و نشان می دهد که با وجود اختلاف آراء حول عصمت اصفیای الهی، کلام وحی و روایات معصوم (ع) و براهین فراوان دیگری، عصمت مطلق ایشان را چون آفتاب، نمایان می کند.