ارزیابی انتقادی رویکرد استاد حکیمی به تاویل براساس آراء علامه طباطبایی

بررسی نقش تاویل در فهم متون دینی و عدول از ظواهر الفاظ آیات قرآن، یکی از چالش‌برانگیزترین مسایل مسلمانان بوده است. در سده اخیر طرح مکتب تفکیک و مشخصا طرد تاویل و تاکید بر خالصمانی ظواهر متون قرآنی، نزد این مکتب، دو قطب طرفداران و مخالفان تاویل در حوزه دین‌پژوهی را بدنبال داشته است. این مقاله با روش کتابخانه‌ای و تحلیل و مقایسه آثار استاد حکیمی و علامه طباطبایی، این مسئله را موردبررسی قرار داده است که یافته‌ها، حاکی از نهایت افتراق و جدایی بین دو دیدگاه در نوع تبیین و روش اتخاذی آنان است. و نیز با توجه به ذوبطون بودن کلام وحی هیچ فرقه و مکتبی گریزی از تاویل نداشته و برخلاف مشی تفکیکیان و حکیمی فهم عمیق معانی دین و رسیدن به گوهر ناب و خالص کلام وحی، نه در عصری سازی آن متون، که مرهون بکارگیری تاویل است و طرح تفکیک ظواهر متون دینی برای پرهیز از تاویل در مقام یک ایده و رویای غیرعملی بازخواهد ماند.