تاثیر تمرین مقاومتی، تستوسترون و گرده خرما بر بیان ژن های آدیپونکتین و GLUT4 و فعالیت نشانگران استرس اکسیداتیو بافت چربی موش های صحرایی

استفاده از تستوسترون انانتات در بین ورزشکاران، به ویژه رشته های مقاومتی افزایش یافته است. مطالعه حاضر به مقایسه اثرات مستقل و تعاملی تمرین مقاومتی، تستوسترون و عصاره گرده نخل خرما بر بیان ژن های آدیپونکتین و GLUT4 و همچنین برخی شاخص های فشار اکسایشی در بافت چربی قهوه ای موش های صحرایی نر می پردازد.

 36 موش صحرایی نر به گروه های کنترل، تمرین، عصاره گرده لقاح خرما، تستوسترون انانتات، عصاره گرده لقاح خرما+تمرین و تستوسترون انانتات + تمرین تقسیم شدند. گروه های تمرینی، برنامه تمرین مقاومتی را به مدت چهار هفته (5 روز در هفته) اجرا نمودند. در روزهای تمرین، عصاره گرده لقاح خرما و تستوسترون (با دوزهای به ترتیب 100 و mg/kg2) به موش های گروه های مربوطه خورانده شد. 48 ساعت پس از آخرین مداخله، حیوانات قربانی شدند و بافت چربی قهوه ای از نظر میزان بیان ژن های آدیپونکتین و GLUT4 و فعالیت سوپراکسیددیسموتاز (SOD) و مالون دی آلدهید (MDA) بررسی شد.

تمرین مقاومتی موجب افزایش بیان ژن های آدیپونکتین و GLUT4، افزایش فعالیت SOD و کاهش فعالیت MDA بافت چربی قهوه ای شد. تستوسترون باعث افزایش SOD و کاهش MDA بافت چربی قهوه ای شد. گرده خرما موجب افزایش بیان ژن های آدیپونکتین، افزایش فعالیت SOD و کاهش فعالیت MDA بافت چربی قهوه ای شد. استفاده هم زمان از تمرین و تستوسترون/گرده خرما اثر هم افزایی نسبت به مداخله تستوسترون و گرده خرما به تنهایی بر MDA بافت چربی داشت.

نتایج مطالعه حاضر، فرضیه استفاده از گرده نر نخل خرما به عنوان یک ماده طبیعی به جای تستوسترون سنتتیک را تقویت می کند.