رابطه تناسب فرد-شغل با توانمندسازی ساختاری کارکنان و اثربخشی سازمانی (مطالعه اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان)

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین تناسب فرد-شغل با توانمندسازی ساختاری کارکنان و اثربخشی سازمانی در اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان بود. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه کارکنان اداره کل ورزش و جوانان استان گیلان تشکیل می دادند (110 نفر). نمونه آماری برابر با جامعه انتخاب شد (روش تمام شمار). ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه تناسب فرد-شغل (لولر و براون، 2001)، توانمندسازی ساختاری (کردناییج و همکاران، 1394) و اثربخشی (چلادورای و همکاران، 1987) بود. روایی محتوایی ابزارها توسط 10 نفر از اساتید مدیریت ورزشی و پایایی ترکیبی آن ها با نرم افزار PLS (به ترتیب 0/89،0/88 ، 0/96) بررسی و تایید گردید. از روش مدلسازی معادلات ساختاری در نرم افزار PLS جهت تحلیل داده ها استفاده گردید. نتایج نشان داد که تناسب فرد-شغل رابطه معنی داری با توانمندسازی ساختاری دارد (P= 6/272; R=0/487)، اما رابطه آن با اثربخشی سازمانی معنی دار نبود (P=1/511; R=_0/123). همچنین توانمندسازی ساختاری با اثربخشی سازمانی رابطه معنی داری داشت (P=10/815; R=0/744). بدین ترتیب اگرچه تناسب فرد- شغل مستقیم رابطه معنی داری با اثر بخشی سازمانی نداشت، اما به صورت غیرمستقیم از طریق متغیر میانجی توانمندسازی ساختاری موجب بهبود اثربخشی سازمانی می شود. نتیجه گیریمی شود عدم معنی داری تناسب فرد-شغل (پیشایند) بر اثربخشی سازمانی (پیامد) و در عین حال معنی داری رابطه این دو متغیر از طریق (متغیر میانجی) توانمندسازی ساختاری کارکنان گویای این است که لزوما در یک سازمان تناسب بالای فرد-شغل سبب اثربخشی نمی شود، بلکه توانمندسازی و آموزش مستمر نقش بسیار تعیین کننده ای دارد.