تاثیر سلول های بنیادی آندومتریال به همراه داروی پومالیدوماید بر استرس اکسیداتیو، التهاب و بیان ژن ERK در پارکینسون القاشده توسط 6- هیدروکسی دوپامین در مدل آزمایشگاهی رت نر نژاد ویستار

بیماری پارکینسون دومین بیماری شایع نورودژنراتیو مرتبط با سن، بعد از بیماری آلزایمر می باشد که تاکنون، روش درمان موثری برای این بیماری شناخته نشده است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات سلول های بنیادی آندومتر انسانی به همراه داروی ضدالتهاب پومالیدوماید بر فاکتورهای گونه های واکنش پذیر اکسیژن  ROS: Reactive oxygen species، پروتئین واکنشی C CRP:C Reactive Protein  و بیان ژن کیناز تنظیم شده توسط پیام خارج سلولی (ERK: Extracellular signal-regulated kinases) در مدل پارکینسونی رت نر نژاد ویستار بود.

40 سر رت نر به صورت تصادفی به 5 گروه (8 حیوان در هر گروه) کنترل، پارکینسونی و 3 گروه تجربی پارکینسونی دریافت کننده سلول های بنیادی، پومالیدوماید و ترکیب سلول های بنیادی و پومالیدوماید تقسیم شدند. القای پارکینسون با تزریق 6- هیدروکسی دوپامین (غلظت 6 میکروگرم) در جسم مخطط به روش استریوتاکسی انجام شد. در پایان روز 28 پس از تیمار، از همه گروه ها نمونه ی خونی تهیه گردید و میزان فاکتورهای موردنظر اندازه گیری شدند و مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفتند.

نتایج، کاهش معنادار فاکتور ROS، CRP و بیان ژن ERK  را در گروه های تیمارشده در مقایسه با گروه پارکینسونی نشان داد (0.05>P). همچنین مقایسه فاکتورهای مذکور میان گروه کنترل و گروه پارکینسونی افزایش معنادار در گروه پارکینسونی را نشان داد (0.05>P).

با توجه به بهبود فاکتورهای موردسنجش در موش های پارکینسونی می توان از سلول های بنیادی آلوژنیک به عنوان منبعی بالقوه در تحقیقات آینده برای درمان بیماری پارکینسون همراه با داروی پومالیدوماید استفاده نمود.