مقایسه اثر 8 هفته آب درمانی و تمرین درمانی در خشکی بر برخی از شاخص های جسمانی و روانی سالمندان مبتلا به استئوآرتریت زانو

استیوآرتریت زانو، یکی از شایع ترین بیماری های سالمندان است که منجر به درد، خشکی، دشواری در انجام فعالیت ها، تضعیف عملکرد و کاهش کیفیت زندگی می شود. به کارگیری راهکاری جهت کنترل عوارض بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران ضروری است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر آب درمانی و تمرین درمانی در خشکی بر شاخص های جسمانی و روانی مبتلایان به استیوآرتریت زانو بود.

 این مطالعه، کاربردی و نیمه تجربی بود. 54 زن مبتلا به استیوآرتریت زانو با دامنه سنی 69-60 سال (قد: 53/5 ± 96/159، وزن: 50/9 ± 93/76) به صورت هدفمند و دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آب درمانی و تمرین درمانی در خشکی (مدت 8 هفته) تقسیم شدند. از پرسشنامه پیامدهای صدمات زانو و استیوآرتریت جهت بررسی درد، عوارض بیماری، دشواری در انجام فعالیت ها و کیفیت زندگی و نیز جهت تحلیل داده ها از واریانس برای اندازه های تکرارشده در نرم افزار SPSS 26 استفاده شد.

نتایج نشان داد که هر دو روش موجب تغییرات درون گروهی در شاخص های درد (001/0=P)، عوارض بیماری (001/0=P)، فعالیت های روزمره (001/0 =P)، و کیفیت زندگی (001/0 =P) بیماران شده بود. فقط در شاخص فعالیت های عملکردی و ورزشی تاثیر آب درمانی بیشتر از تمرین درمانی در خشکی بوده است (04/0 =P).

 تمرین درمانی در خشکی به اندازه آب درمانی منجر به کاهش درد و عوارض بیماری، راحتی در انجام فعالیت ها و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو می شود. بنابراین می توان هر یک از این دو روش را با توجه به شرایط بیمار تجویز کرد.