تحلیل جایگاه «سنگر«،»پوتین» و «پلاک» در شعر پایداری هرمزگان

ادبیات پایداری از پایداری و مقاومت انسان‌ها در مقابل تجاوز نظامی بیگانگان که منجر به جنگ و درگیری می‌شود سخن به میان می‌آورد.در این نوع ادبی رزمندگان با سنگر خود انس می‌گیرند، بند پوتین خود را محکم می‌بندند و با پلاکی که رمز هویتی رزمنده است آماده جنگ و رویارویی با دشمن می‌شوند. در اشعار ادبیات پایداری«پلاک»، خود رزمنده شهید است که با تکه‌ای از استخوان بر می‌گردد در این راستا .«خاک ریز » یا « سنگر» نیز، یکی از ابزار پر کاربرد و محل پرواز شهدا به ملکوت است که این مقوله مورد توجه بسیاری ازشاعران هرمزگان بوده است و معمولا شهدا رادر خط مقدم با «سنگر» و «خاکریز» و «پلاک» می‌شناسند.واین موضوع در سطح وسیعی مورد توجه شاعران هرمزگانی در دو قالب سپید و کلاسیک بوده است.آنچه مسلم است ادبیات مقاومت به شیوه نوین در شعر پایداری استان هرمزگان از 25 سال پیش توسط سرهنگ« مرتضی نصیری » شروع شده است و هم اکنون به صورت گسترده در بین شاعران جوان تر که بعضا نه جنگ دیده‌اند و نه دوران جنگ متولد شده‌اند ادامه دارد.مرتضی نصیری، غلام امینی دمشهری و محمد دهقانی سه نفر از شاعران این استانند که هر سه بعنوان رزمنده‌ای شاعر سابقه حضور در جنگ دارند.
این مقاله با روش تحلیل محتوا و با استفاده از ابزار کتابخانه به بررسی اشعار ادبیات پایداری با عنوان «سنگر»، «پوتین» و «پلاک»در شعر مقاومت هرمزگان می‌پردازدو از آنجا که در مورد ادبیات پایداری هرمزگان تا کنون پژوهشی صورت نگرفته انجام این پژوهش ضرورت دارد.