بررسی رویکرد عرفانی داستان حضرت موسی (ع) در تفاسیر عرفانی (مطالعه موردی: تقاضای رویت خدا)

یکی از موضوعات مهم و بحث برانگیز در اندیشه توحیدی،موضوع رویت خداست که جایگاه مهمی در دیدگاه کلامی و عرفانی داشته و بانام حضرت موسی گره خورده است. درعین حال، متکلمین ناگریز از بحث درباره آن بوده و در آن اختلافات عمیق دارند. این موضوع دربیش از بیست آیه  قرآن ذیل عبارات  «لقاءالله» و «نظر در وجه الله» و درباره انواع رویت و شهود ذات الهی مانند شهود و رویت خدا نسبت به ذات خود و شهود موسی (ع) در شجره طور مطالبی بیان گردیده است. تقاضای رویت خداوند، مهم ترین بخش زندگانی حضرت موسی (ع) است که از دیرباز مورد توجه عرفا بوده است. به نحوی که هریک تلاش نموده اند. از دیدگاه خود به بیان علت پاسخ خداوند مبنی بر «لن ترانی» پرداخته و نظرات گوناگونی را در این زمینه ارایه دهند. از این رو، استقراء آرای تفاسیر عرفانی دراین زمینه و جمع بندی آن ها از اعتبار خاصی برخورداراست. این پژوهش نشان می دهد که عرفا و برخی از حکمای متاله، مساله رویت وشهود باطنی و رویت تجلیات خداوند را معادل لقاءالله در قرآن تلقی نموده ولی برخی از فلاسفه و متکلمین شیعی و معتزلی باتکیه بر مبنای تنزیه کلامی صرف و با تمسک به مساله نفی جسمانیت و اعتقاد به انحصار امکان شهود خداوند در رویت مادی، به نفی امکان این موضوع پرداخته اند. این مقاله باروش پژوهشی - توصیفی از نوع تحلیل محتوا  و واحد تحلیل مضمون بوده است.