حق بر سلامت شهروندان حاشیه نشین به مثابه حق بشری و چالش های فراروی آن

توسعه‌ روزافزون کنونی مناطق حاشیه‌نشین که به لحاظ شهرسازی فاقد استانداردها و خدمات مناسب شهری هستند و از سویی نیز به لحاظ شرایط خاص زیست‌محیطی و عدم وجود امکانات بهداشتی و درمانی مناسب در این مناطق، حق بر سلامت ساکنان با چالش جدی مواجه است. از همین رو تحقیق حاضر به تبیین جایگاه حق بر سلامت شهروندان حاشیه‌نشین به مثابه حق بشری و بررسی چالش‌های بهداشتی و درمانی و تعهد دولت‌ها در اجرای آن می‌پردازد.

 این تحقیق از نوع نظری بوده، روش تحقیق به ‌صورت توصیفی تحلیلی می‌باشد و روش جمع‌آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای و با مراجعه به اسناد صورت گرفته است.

در انجام تمامی مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

یافته‌ها حاکی از این است که حاشیه‌نشینی شیوه‌ای از زیست تلقی می‌شود که خارج از محدوده شهری و بدون امکانات اولیه برای زندگی است که این امر حق بر سلامت شهروندان حاشیه‌نشین را دچار چالش‌هایی می‌کند و باعث شیوع انواع بیماری‌های واگیردار، غیر واگیردار و زیست‌محیطی می‌گردد. با توجه به اینکه سلامت یکی از مولفه‌های خوب‌زیستن انسان تلقی می‌شود، بنابراین قواعد اخلاق زیستی با چالش‌های فراروی سلامت شهروندان حاشیه‌نشین در معرض تهدید قرار می‌گیرد.

حق بر سلامت به عنوان حق بنیادین بشری لحاظ می شود و مطابق قواعد اخلاق زیست پزشکی و زیست اجتماعی، شهروندان حاشیه‌نشین نیز به مثابه سایر شهروندان جامعه از آن برخوردار هستند که با توجه به نتایج به دست‌آمده و چالش‌های موجود در این رابطه، حق مزبور برای این قشر مطابق الزامات مقررات داخلی و اسناد بین‌المللی می‌بایست مورد توجه دولت‌ها قرار گیرد.