مدلسازی و اولویت بندی سیاست های توسعه نیروگاه های حرارتی ایران با توجه به محدودیت های محیط زیستی

انتشار سالانه نزدیک به 180 میلیون تن CO2 توسط نیروگاه های حرارتی کشور یکی از عوامل قرارگیری ایران در جایگاه نهم کشورهای تولیدکننده گاز های گلخانه ای در دنیا می باشد. براین اساس، در پژوهش حاضر سیاست های دیسپاچینگ بهینه اقتصادی محیط زیستی بار و پروتفولیوی از استراتژی های بهبوددهنده کارایی در دو سمت عرضه و تقاضا به ترتیب در سناریوهای MT1 و MT2 و EEP در مدل ساز LEAP و سیستم بهینه یاب آن OSeMOSYS شبیه سازی و بهینه یابی شده اند. برای این منظور از داده های سری زمانی 1387 تا 1397 ترازنامه انرژی کشور استفاده شد و با مدل سازی سیستم انرژی، به شناسایی وضعیت موجود و پیش بینی عرضه و تقاضای برق حرارتی، انواع هزینه ها و میزان انتشار گازهای گلخانه ای در بازه زمانی 20 ساله 2030-2011 برای کل کشور اقدام گردید. سپس با تعیین دیسپاچینگ بهینه نیروگاه های حرارتی، کارآمدترین سیاست جهت بهبود کارایی اقتصادی محیط زیستی بخش برق حرارتی در راستای دستیابی به توافقنامه پاریس در قالب برترین سناریو از طریق تحلیل هزینه - منفعت معرفی شده است. نتایج حاصل نشان دادند که کلیه سناریوهای جایگزین با کاهش بیش از 15درصد انتشار و منافع اقتصاد محیط زیستی بیش از 8 میلیارد دلار نسبت به سناریوی مرجع؛ علاوه بر امکان تحقق توافق مشروط و غیرمشروط، دستیابی به اهداف INDC ایران را میسر خواهند ساخت.