ناپایداری های سیاست خارجی امارات متحده عربی؛ از قیام های عربی تا عادی سازی روابط با اسرائیل

امارات متحده بعد از قیام های عربی به طور فزاینده ای تلاش کرد، نقش موثری را در مناسبات قدرت منطقه ای ایفا کند. این کشور به دلیل موقعیت جغرافیایی و اقتصاد متکی بر تجارت به دنبال بسط نفوذ سیاسی و نظامی در حوزه های مختلف منطقه می باشد. برای مشروعیت بخشی به این اهداف، ابوظبی سیاست همسویی با قدرت های جهانی را در دستور کار خود قرار داد. تا جایی که برای مقابله با رقبای منطقه ای و برون رفت از پیامدهای اقتصادی سیاست های منطقه ای خود، سیاست عادی سازی روابط با اسراییل را در پیش گرفت. بنابراین هدف اصلی مقاله، پاسخ به این پرسش است که عوامل تاثیرگذار در تغییر استراتژی سیاست خارجی امارات متحده عربی بعد از ناآرامی های جهان عرب چه عواملی هستند؟

برای نیل به اهداف پژوهش و پاسخ به پرسش مورد نظر، تلاش شده است تا دگرگونی های سیاست خارجی امارات متحده با روش توصیفی -  تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به آزمون گذاشته شود.

 انقلاب های عربی و تحولات بعد از آن، زمینه را برای موج جدیدی از دوران گذار سیاسی در منطقه فراهم آورد. امارات متحده به دلیل ساختار سیاسی محافظه کارانه، در مقابل گذار سیاسی در منطقه قرار گرفت. در این برهه زمانی، این کشور سیاست خارجی متفاوتی را از زمان استقلال در پیش گرفت. ناکامی بسیاری از قیام های عربی، منطقه را وارد بحران های جدیدی نمود و این امر، فرصت لازم را برای امارات فراهم کرد تا اهداف سیاسی خود را در منطقه با رویکردی تهاجمی پیگیری کند.  

 اگرچه امارات متحده، با حمایت از بازماندگان رژیم های سابق و احزاب ملی گرای سکولار، به مقابله با موج اسلام سیاسی بعد از بهار عربی پرداخت و در مقطعی هم تلاش کرد برای نفوذ منطقه ای خود، مسیر مستقلی از هم پیمانانی همچون سعودی ها در پیش بگیرد، اما گزینش سیاست عادی سازی روابط با اسراییل، زمینه ناپایداری گسترده ای را در سیاست خارجی این کشور ایجاد کرده است.