اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر برخی عوامل آنژیوژنزی بافت هیپوکمپ، در موش های صحرایی نر نژاد ویستار

یکی از سازگاری های حاصله ناشی از تمرینات ورزشی، افزایش چگالی مویرگی یا آنژیوژنز است. افزایش خون رسانی به بافت هیپوکمپ سبب بهبود حافظه، یادگیری و فرایند نوروژنز می شود و از بروز بیماری های مغزی مانند آلزایمر جلوگیری می کند. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی و دویدن استقامتی بر سطوح VEGF-A و FGF-2 بافت هیپوکمپ در موش های صحرایی نر نژاد ویستار بود.

به این منظور تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در قالب یک طرح تجربه- توسعه ای به طور تصادفی در 4 گروه (تمرین مقاومتی، دویدن، شم تمرین و کنترل) جایگزین شدند و گروه های تمرینی به مدت 8 هفته به تمرین ورزشی پرداختند. برای اندازه گیری غلظت های VEGF-A و FGF-2 بافت هیپوکمپ از روش الایزای ساندویچی و برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

نتایج نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی و استقامتی به ترتیب سبب افزایش معنادار VEGF-A (000/0P=)، (000/0P=) و FGF-2 (000/0P=)، (000/0P=)  نسبت به گروه کنترل می شود. همچنین تفاوت معناداری در غلظت VEGF-A (000/0P=)  و FGF-2 (000/0P=)  هیپوکمپ، بین گروه های تمرین مقاومتی و تمرین دویدن استقامتی وجود دارد. علاوه بر این بین گروه شم تمرین و کنترل در شاخص های VEGF-A (982/0P=) و FGF-2 (000/1P=) هیپوکمپ تفاوت معناداری مشاهده نشد.

نتایج نشان می دهد که 8 هفته تمرین مقاومتی، بیشتر از تمرین دویدن استقامتی سبب افزایش معنادار عوامل موثر در رگ زایی در بافت هیپوکمپ موش های صحرایی نر نژاد ویستار می شود.