اثر روش های بازیافت پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز بر برخی شاخص های عملکردی و آسیب عضلانی در فوتبالیست های نوجوان

انجام فعالیت بدون برگشت به حالت اولیه مناسب، امکان آسیب های ساختاری در عضلات را در پی دارد. هدف از این پژوهش بررسی اثر روش های بازیافت پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز بر برخی شاخص های عملکردی و آسیب عضلانی در مردان فوتبالیست است.

36 فوتبالیست فعال شهرستان بیرجند با میانگین وزن 65/15 ± 13/60 کیلوگرم، قد 98/10 ± 02/173 سانتی متر و سن 53/1 ± 47/16 سال، به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی به 4 گروه 9 نفره (شامل بازیافت غیرفعال، بازیافت فعال، شناوری در آب سرد و بازیافت از طریق ماساژ) تقسیم شدند. آزمودنی های هر گروه در ابتدا یک جلسه فعالیت ورزشی حاد تا سرحد واماندگی انجام دادند و پس از آن در یکی از روش های بازیافت 20 دقیقه ای شرکت کردند. شاخص های عملکردی و آسیب عضلانی پیش از فعالیت حاد وامانده ساز و بلافاصله پس از بازیافت اندازه گیری شد.

تاثیر روش های بازیافت پس از یک جلسه فعالیت حاد وامانده ساز، بر میزان لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز مردان فوتبالیست 19/0= Pckو 2/0=PLDH معنادار نبود. درحالی که بازیافت فعال و غوطه وری در آب سرد سبب بهبود و افزایش سرعت و توان عمودی مردان فوتبالیست شد (04/0=P؛ 01/0=P).

با توجه به تاثیرات مثبت بازیافت فعال و غوطه وری در آب سرد بر سرعت و توان عمودی مردان فوتبالیست، به نظر می رسد استفاده از این روش در بین جلسات تمرینی و رقابتی سبب بهبود عملکرد فوتبالیست ها شود.