اثربخشی «روان درمانی مثبت» برخودشفقتی، خودانتقادی، ادراک رنج و پریشانی روانشناختی در زنان نابارور

ناباروری می تواند پیامدهای روانشناختی بسیاری به همراه داشته باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی " روان درمانی مثبت " برخودشفقتی، خودانتقادی، ادراک رنج و پریشانی روانشناختی درزنان نابارور شهر اهواز می باشد. 

روش پژوهش حاضر از نوع تجربی با گروه مداخله و گروه کنترل همراه با پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری 2 ماه بود. جامعه پژوهش زنان ناباروری که درسال 1399 برای درمان ناباروری به مراکز پزشکی ناباروری و مراکز بهداشتی درمانی اهواز مراجعه کرده بودند، بود. 40 تن براساس ملاک های ورود به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و براساس تصادفی ساده به روش قرعه کشی بطور مساوی در 2 گروه جایگزین شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های جمعیت شناختی، "مقیاس خودشفقتی" (Self- Compassion Scale)، "مقیاس خودانتقادی"Self-Criticism) Scale)، "مقیاس ادراک رنج " (Perception of Suffering Scale) و "مقیاس پریشانی روانشناختی کسلر" (Kessler Distress Psychological Scale) جمع آوری شدند. روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش محاسبه همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ انجام شد. گروه مداخله 8جلسه 90 دقیقه ای "روان درمانی مثبت" دریافت کردند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 تحلیل شد.

بین 2 گروه مداخله و کنترل در متغیرهای خودشفقتی (48/142=F و 001/0=P)، خودانتقادی (99/300=F و  001/0 =P)، ادراک رنج جسمانی (79/137=F و001/0=P)، ادراک رنج روانشناختی (43/122=F و 001/0=P)، ادراک رنج وجودی (03/126 =F و 001/0=P) و پریشانی روانشناختی (55/165=F و 001/0=P) بعد از مداخله تفاوت معناداری وجود داشت. 

"روان درمانی مثبت" جهت افزایش خودشفقتی و کاهش خودانتقادی، ادراک رنج و پریشانی روانشناختی در زنان نابارور موثر بود. پیشنهاد می شود که از این روش به عنوان درمان تکمیلی در کنار سایر روش های درمانی پزشکی استفاده شود.