اثر تمرین استقامتی بعد از القای آلزایمر بر برخی عوامل مرتبط با نوروپلاستیسیته در هیپوکمپ موش های نر نژاد ویستار

میلیون ها نفر در سراسر جهان به بیماری آلزایمر مبتلا هستند و با رشد نامتناسب جمعیت مسن، این بیماری که رایج ترین شکل زوال عقل در میان افراد مسن است، در حال تبدیل شدن به یک بحران سلامتی عمومی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی قبل و بعد از القای آلزایمر بر برخی عوامل مرتبط با نوروپلاستیسیته در هیپوکمپ موش های نر نژاد ویستار بود. 32 سر رت نر بالغ 8 هفته ای با میانگین وزنی 17 ± 250 گرم، قبل از القای آلزایمر به صورت تصادفی به 2 گروه استراحت (16 سر) و تمرین (16 سر)  تقسیم شدند. پس از 4 هفته (هفته اول و دوم با سرعت 10 متر بر دقیقه در دو نوبت 15 دقیقه ای، هفته سوم با سرعت 15 متر بر دقیقه در سه نوبت 15 دقیقه ای و در هفته چهارم با سرعت 15 متر بر دقیقه در چهار نوبت 15 دقیقه ای با وقفه 5 دقیقه ای)، هر گروه به دو زیرگروه: 1. تزریق آمیلوییدبتا و 2. بدون تزریق تقسیم شدند. پس از 72 ساعت حیوانات کشته و هیپوکمپ آن ها جهت بررسی برداشته شد. بیان ژن BDNF، PKG و cGMP با روش Real Time PCR  اندازه گیری شد. داده ها به روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 p < تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که سطح  BDNF، PKG و cGMP در گروه تمرین نسبت به گروه استراحت در مرحله بعد از القای آلزایمر به طوری معنی داری بیشتر بود (001/0= p). با توجه به نتایج، به نظر می رسد تمرین هوازی می تواند به بهبود نوروپلاستیسیته در هیپوکمپ موش های آلزایمری کمک کند.