تاثیر کاهش دهنده تروگزروتین بر سطوح سیتوکین‏های التهابی در موش‏های صحرایی مبتلا به سپسیس ایجاد شده با سوراخ کردن تجربی کورروده

سپسیس عامل اصلی مرگ و میر در بیمارانی است که تحت عمل جراحی قرار می‏گیرند و درمان آن در حال حاضر شامل احیای قلبی و کاهش دادن خطرات زودهنگام عفونت است. تروگزروتین ترکیبی معمول در سبزیجات، میوه‏ها و دانه‏ها است که برخی فعالیت‏های زیستی مانند اثرات ضد پلاکتی، ضد سروتونینی، آنتی اکسیدانی و ضد التهابی دارد. به همین دلیل فرض را بر این قرار دادیم که این ماده می‏تواند سطوح اینترلوکین 1 و فاکتور نکروز کننده توموری آلفا را در سرم موش‏های صحرایی مبتلا به سپسیس کاهش دهد. در این پژوهش از بیست و چهار موش صحرایی نر و بالغ نژاد اسپاراگ-داولی استفاده شد. موش‏های صحرایی به طور مساوی و تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه بدل، گروه کنترل و گروه تیمار. گروه‏های کنترل و تیمار تحت جراحی لیگاتور و سوراخ کردن کورروده قرار گرفتند. به حیوانات گروه تیمار تروگزروتین (130 میلی‏گرم/کیلوگرم) به صورت زیرجلدی و دو بار در روز به مدت 3 روز یا تا زمان مرگ حیوان تزریق شد. موش‏های صحرایی نجات یافته سه روز پس از لیگاتور و سوراخ کردن کورروده و پس از گرفتن 1/5 میلی‏لیتر خون آسان کشی شدند. سطوح سرمی اینترلوکین 1 و فاکتور نکروز کننده توموری آلفا با روش الایزا اندازه گیری شد. تفاوت میزان مرگ و میر میان گروه کنترل و دو گروه دیگر معنادار بود. نتایج افزایش معناداری در اینترلوکین 1 و فاکتور نکروز کننده توموری آلفا در گروه کنترل در مقایسه با گروه بدل نشان داد. افزون بر آن، سطوح سرمی آن‏ها در گروه تیمار در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافته بود. به عنوان نتیجه گیری می‏توان گفت که یافته‏های ما نشان دادند که تروگزروتین در موش‏های صحرایی مبتلا شده به شوک سپتیک می‏تواند با کاهش دادن سیتوکین‏های التهابی مانند اینترلوکین 1 و فاکتور نکروز کننده توموری آلفا زنده مانی بیمار را افزایش دهد.