جایگاه و ارزش منابع طبیعی تجدید شونده و حفاظت و بهره برداری از آن در دین مبین اسلام

آب، خاک، مرتع، جنگل و... ودیعه ارزشمند الهی در نزد مردمان هر جامعه و ثروت ملی آن جامعه محسوب می گردد که نه تنها باید در حفظ و حراست از این سرمایه های ملی سعی وافر نمود، بلکه می بایست با اتخاذ سیاست های بهره برداری اصولی، فنی و احیایی، این گرانبهاترین چشمه های حیات را به نسل های آینده منتقل کرد. با افزایش توان فن‏آوری ها در بهره ‏برداری از منابع طبیعی، تعادل محیط-زیست در چند قرن اخیر به زیان طبیعت بر هم خورده که شرایطی اسفبار و گاه جبران ‏ناپذیری بوجود آورده و از آن به عنوان بحران منابع طبیعی و محیط زیست یاد می شود. امروزه جامعه بین ‏الملل راه ‏حل این معضل را محافظت از محیط زیست می‏ داند و در این راه، مایل است بداند که چگونه می تواند از تعالیم دینی در این امر مهم کمک گیرد. تحقیق مذکور با روش توصیفی- تحلیلی در پی پاسخ گویی به این سوال است. نتایج تحقیق نشان می دهد که برای رهایی از بحران زیست محیطی کنونی باید به اصول اخلاقی و متون دینی بویژه اسلام مراجعه کنیم، زیرا مبنای پیدایش بحران در منابع طبیعی تجدیدشونده، بحران اخلاق در میان انسان هاست و توجه به ارزش های بنیادی دین مبین اسلام به دلیل برخورداری از پشتوانه الهی و اخلاقی، نقشی اساسی‏ در پایداری و حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی تجدید پذیر ایفا می‏ نماید.