بازتاب انقلاب و مقاومت از منظر قیصر امین پور و سمیح القاسم

شعر مقاومت ریشه بسیار کهنی دارد و در دوران‌های تاریخی مختلف نوعی از ادبیات محسوب می‌شود. شعر مقاومت همان شعر صلح است و ویژگی مشترک همه این آثار، ضد جنگ بودن آن است. مقاومت به معنای ایستادگی در برابر ظالم است و نتیجه نهایی این پایداری، صلح می‌باشد. ظهور ادبیات مقاومت به «فلسطین» برمی‌گردد؛ به انتفاضه‌ای که در لغت به معنای «تکاندن غبار از چیزی» است و به عبارتی، یعنی شروع یک انقلاب. در این میان، زاویه‌دیدها و نگاه‌ها متفاوت است. شعر مقاومت در ایران که زمانی به دفاع مقدس می‌پرداخت، بعد از این دوران به وضعیت ملت‌های مستضعف و ستمدیده جهان بیشتر توجه کرد. در مجموع، شعر مقاومت از رگه‌های بسیار مهم شعر امروز است و پویایی و بالندگی دارد. هدف از این پژوهش، توجه به تاثیر متقابل ادبیات مقاومت فلسطین و انقلاب اسلامی ایران است که با روش تحلیلی انجام شده‌است. با دقت نظر در آثار سمیح القاسم شاعر مقاومت فلسطینی و قیصر امین‌پور شاعر انقلابی ایران مضامین همسانی را در آثار دو شاعر مشاهده می‌کنیم که در این مقاله به آنها پرداخته می‌شود.