بررسی ویژگی های سالک از منظر امام علی (ع) با تاکید بر خطبه 220

مکاتب مختلف انسان شناسی  با توجه به مبانی نظری خود، تصویری از ماهیت ، حقیقت و گستره وجودی انسان ارایه نموده اند. این مبانی نظری نیز بر برنامه ، سبک زندگی و شیوه سلوک انسان در زندگی تاثیری مستقیم دارد. این مقاله با تکیه بر نهج البلاغه به تحلیل و بررسی سلوک  آدمی در مسیر زندگی می پردازد. بر اساس سخن حضرت امیرj ،  انسان حقیقتی پویا دارد« کل وعاء یضیق بما جعل فیه إلا وعاء العلم ؛ فإنه یتسع به » وبا توجه به این ساختار به سوی کمال مطلق و جاودانگی  در حرکت است. .اما انسانی که در این مسیر قرار نگرفته و  به معراج نرفته، قدرت تصور و ادراک ابدیت را ندارد ونهایت ادراک او نیز  شنیدن اوصاف ابدیت از کلام آنانکه به حقیقت رسیده اند می باشد .  شوق باطنی تشنگان این مسیر در رسیدن به مقصوداز یک سو، و بی خبری انسان از خطرها وموانع طریق سلوک، و احیانا وجود رهزنانی که در این مسیر قرار دارند از سویی دیگر،  پیمایش این مسیر را دشوار می سازد. از این رو برای برون رفت از این موانع و راه یابی به صراط مستقیم، لازم است به منبع و تکیه گاهی مطمین روی آورد. تا پاسخی در خور شوق باطنی انسان طالب رستگاری باشد. این نوشتار که با روش توصیفی- تحلیلی وبا استفاده از منابع کتابخانه ای گردآوری شده است، به واکاوی شاخصه های سالک از منظر امامj  با تکیه و تاکید برخطبه 220 نهج البلاغه همت گماشته  است. طبق یافته ها سالک باید از خودسازی شروع وتحت تعلیم استاد توانمند به پیراستن خود بپردازد و تا رسیدن به صراط مستقیم لازم است که پایش و مراقبت کامل از عقل و قلب و قوای خود را داشته باشد. تا در پیمایش مسیر سلوکی از حرکت باز نایستد.