تعاملات علمی بین المللی، پیشران دیپلماسی علم و فناوری

دیپلماسی علم و فناوری، با هدف درک بهتر و تقویت ارتباطات بین علم و فناوری و در راستای فعالیتهای بینالمللی، برای غلبه بر مشکلات ملی و بینالمللی مورد توجه جدی قرار گرفته است. یکی از عوامل اصلی موفقیت در دیپلماسی علم و فناوری، همکاریهای علمی بینالمللی است. بررسی ها نشان می دهد که میتوان متغیرهای شناسایی شده را در چهار مقوله کلی ساختاری، ملی، زیرساختی و بینالمللی قرار داد. در بعد ساختاری، می توان به همکاریهای علمی بین المللی، تبادلات علمی استاد و دانشجو، آموزش و توجه به هنجارهای بینالمللی، تسهیل روادید برای همکاری های علمی، تدوین ضوابطی در راستای انتشار نتایج مطالعات بین المللی، فرصت های مطالعاتی و... اشاره کرد. در بعد ملی، نقش آفرینان حوزه دیپلماسی مانند دانشگاه ها و مراکز پژوهشی، مراکز دانش بنیان، مراکز رشد، پارک های علم و فناوری و شوراهای سیاست گذاری در حوزه سیاست خارجی و علم و فناوری مورد توجه است. در بعد زیرساختی، مسایل مالی و حمایت مادی و معنوی از دپیلماسی علم و فناوری، توسعه ارتباطات مجازی، تقویت زیرساخت های آموزش مجازی و در بعد بینالمللی نیز نمایشگاه های علم و فناوری، بین المللی سازی آموزش و استفاده از چهره های بین المللی قرار داد. تعاملات علمی و مسایل مرتبط با آن، نقش مهمی در توسعه دیپلماسی علم و فناوری دارد. البته علم به وجودآورنده نوعی دیپلماسی است که نیازمند همکاریهای نزدیک میان ملت ها، نخبگان،دانشگاه ها و مراکز علمی، سازمانهای دولتی و غیر دولتی در کشورهای مختلف است. پیشنهاد می گردد اقدامات و امکانات لازم به منظور تسهیل مراودات و تعاملات علمی توسط سیاستگذاران این حوزه مورد توجه قرار گیرد تا حرکت علمی کشور در مسیر خود ادامه یافته و از پتانسیل علمی کشور استفاده مطلوب و اثرگذار در جامعه شود.