رابطه امید به زندگی و خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی با میانجی گری سرزندگی تحصیلی دانش آموزان

نظام آموزشی را زمانی می توان موفق و کارآمد دانست که عملکرد تحصیلی فراگیران آن به بیشترین و بالاترین رقم برسد لذا هدف این پژوهش، تعیین رابطه امید به زندگی و خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی با میانجی گری سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود.

 این مطالعه به روش همبستگی انجام شد و همچنین با استفاده از معادلات ساختاری به نقش میانجی گری سرزندگی تحصیلی نیز پرداخته شد. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه دوم شهر تهران در سال تحصیلی 98 - 1397 بود. نمونه ی پژوهش 330 نفر از دانش آموزان جامعه مورد بحث بود و برای انتخاب نمونه مورد نظر از بین دانش آموزان از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و در گام بعدی، از روش تصادفی استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود که در این پژوهش علاوه بر فرم مشخصات فردی محقق ساخته از پرسشنامه های عملکرد تحصیلی فام و تیلور، پرسشنامه سرزندگی تحصیلی مارتین و وارش و پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر و پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد استفاده شد. جهت بررسی اثر نقش میانجی بین متغیر های مورد مطالعه در این پژوهش در مدل ساختاری از روش بوت استرپ استفاده شد و رابطه امید به زندگی با عملکرد تحصیلی نقش میانجی سر زندگی تحصیلی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج نشان داد رابطه خود تنظیمی و عملکرد تحصیلی با نقش میانجی سر زندگی تحصیلی دارای اثر کامل و اثر مستقیم معنادار می باشند ، اما اثر غیر مستقیم معنادار نمی باشد. همچنین رابطه خود تنظیمی و عملکرد تحصیلی با نقش میانجی سر زندگی تحصیلی نشان داد، اثر کامل و اثر مستقیم و اثر غیر مستقیم معنادار نمی باشند.

با توجه به نتایج می توان گفت، در بین متغیرهای مورد اندازه گیری هیچ اثر میانجی وجود ندارد، در واقع، سرزندگی تحصیلی قادر نیست رابطه میانجی در رابطه بین متغیر خود تنظیمی و عملکرد تحصیلی نقش داشته باشد.