نگاهی نو به انقلاب نسبت به مثابه نظریه ای اصولی

انقلاب نسبت به عنوان یکی از مباحث مطرح در باب تعارض ادله علم اصول، روشی برای جریان قواعد باب تعارض، در موارد تعارض بیش از دو دلیل است؛ که بر اساس این روش به تمام رابطه‌ها و نسبت‌های موجود بین ادله متعارض توجه شده و بر اساس ضوابط و قراین مشخص، قواعد باب تعارض میان ادله جاری می‌شود. نوشتار پیش‌رو با استفاده از روش توصیفی تحلیلی منابع مکتوب اصولی در پی بررسی این نکته است که، آیا انقلاب نسبت به عنوان یک نظریه علمی می‌تواند شناسایی شده و به مجامع علمی عرضه شود؟ فرضیه تحقیق بر این استوار است که این روش حل تعارض را می‌توان به عنوان نظریه‌ای علمی تحت عنوان نظریه انقلاب نسبت در علم اصول شناخت. برای رسیدن به هدف مذکور و اثبات فرضیه تحقیق پس از توصیف نظریه علمی (بیان تعاریف و ویژگی‌ها) با تحلیل تعریف‌های ارایه شده برای نظریه علمی و تاکید بر تعریف نظریه‌های فقهی و اصولی، و همچنین تحلیل و استخراج ویژگی‌های مورد پذیرش در نظریه‌های علمی، به تطبیق تعاریف ارایه شده و ویژگی‌های مطرح شده بر انقلاب نسبت پرداخته و این نتیجه حاصل شده است که انقلاب نسبت به عنوان یک نظریه علمی در اصول فقه قابل عرضه به جامعه علمی است. لذا در تبیین آن نباید به عنوان یک دیدگاه صرف بدان توجه کرد، بلکه باید همچون یک نظریه به تمام جوانب و جزییات دخیل در آن توجه داشته و با نگاهی کلان به تحلیل و بررسی آن پرداخت.