تاثیر دست افزارهای موبایلی بر اثربخشی پلیس راهنمایی و رانندگی و بازدارندگی رانندگان از ارتکاب تخلف

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دست افزارهای موبایلی بر اثربخشی پلیس راهنمایی و رانندگی و بازدارندگی رانندگان از ارتکاب تخلف در شهر همدان است.

پژوهش حاضر برحسب هدف از نوع کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش متشکل از کلیه کارکنان پلیس راهنمایی و رانندگی شهرستان همدان است؛ تعداد نمونه موردنظر با روش تصادفی ساده از طریق فرمول کوکران 100 نفر به دست آمده است. به منظور گردآوری داده ها، از پرسش نامه آگراوال و سندرز (2003) استفاده شد. در این پژوهش، تجزیه و تحلیل داده ها از طریق مدل معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار اسمارت پی ال اس انجام شد.

 ضریب بتا برای فرضیه های برقراری ارتباطات بهتر بر صرفه جویی زمان، 379/0؛ برقراری ارتباطات بهتر بر دردسترس بودن اطلاعات، 418/0؛ صرفه جویی زمان بر در دسترس بودن اطلاعات، 198/0؛ در دسترس بودن اطلاعات بر اثربخشی پلیس، 412/0؛ صرفه جویی زمان بر اثربخشی پلیس، 302/0؛ دردسترس بودن اطلاعات بر بازدارندگی رانندگان از ارتکاب به تخلف، 377/0 به دست آمده است و این فرضیه ها تایید شدند.

نتایج نشان داد که برقراری ارتباطات بهتر به دلیل استفاده از دست افزارهای موبایلی و دسترسی به اطلاعات برای افسران و صرفه جویی در زمان بر توانایی افسران در بازدارندگی رانندگان از ارتکاب به تخلف تاثیر دارد؛ هم چنین برقراری ارتباطات بهتر به دلیل استفاده از فناوری ارتباطات و اطلاعات توسط افسران و صرفه جویی در زمان و دسترسی به اطلاعات برای افسران نیز، بر اثربخشی پلیس راهنمایی و رانندگی تاثیر دارد.