سرمایه گذاری محیط زیستی و توسعه پایدار در پرتو عدالت بین نسلی

توسعه پایدار، مطالبه ای جهان‌شمول جهت تغییر اساسی و مثبت در حیات بشر است و از سویی اصل آزادی در بهره‌برداری و حاکمیت دایمی دولت‌ها بر منابع طبیعی‌شان به عنوان یک اصل حقوقی لازم‌الاجرا محترم شمرده می‌شود، اما تمایل به بهره‌برداری از این منابع و توسعه شتابان، شکافی عمیق میان منافع نسل حاضر بشر و نسل آتی ایجاد کرده است که موضوع عدالت را فرای نسل حاضر کرده است.

این تحقیق از حیث نوع، نظری است و ‌روش آن به صورت توصیفی تحلیلی می‌باشد. همچنین، روش جمع‏آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‏ای است که با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.

در این تحقیق، اصول مربوطه به اخلاق در پژوهش و به ویژه امانتداری در استناد به متون و ارجاعات مقاله، رعایت شده است.

یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد، عدالت بین نسلی ایجاب می‌کند که توسعه نباید از حساب منابع آیندگان باشد و لازم است توازن و تعادلی میان منافع بین نسلی لحاظ شود. در همین راستا، الگوی توسعه پایدار در جهت توزیع منابع بین نسلی در ادبیات نویسندگان حقوق و سیاست به عنوان یک الگوی مطلوب مطرح شده است.

موافقت‌نامه‌های تجاری به طور کلی می‌توانند هماهنگی استانداردهای زیست‌محیطی را ارتقا دهند و سیاست‌ها را به سوی یارانه‌های زیست‌محیطی و معیارهای تجاری و مالی مربوط به محیط زیست سوق دهند. به رغم اینکه سیستم تجارت چندجانبه استفاده از استانداردهای بین‌المللی را تشویق می‌کند و سطوح بالاتری از حفظ محیط زیست را امکان‌پذیر می‌سازد، باید در نظر داشت که آزادسازی و رقابت بیشتر، استانداردهای زیست‌محیطی را تنزل ندهد.