بررسی میزان افسردگی در بیماران مبتلا به پارکینسون و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک و بالینی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان گلستان

شیوع افسردگی در بیماران پارکینسون به میزان قابل توجهی بالاتر از این میزان در بیماران با وضعیت طبی عمومی غیر از پارکینسون است با توجه به اهمیت افسردگی و قابلیت پیشگیری و درمان آن دربیماران مبتلا به پارکینسون و امکان بهبود کیفیت زندگی در این بیماران و همچنین به علت انجام نشدن چنین مطالعه‌ای در شهرستان اهواز، این مطالعه با هدف تعیین شیوع و عوامل موثر در افسردگی بیماران مبتلا به پارکینسون انجام شد.

: این مطالعه از نوع اپیدمیولوژیک تحلیلی توصیفی ومقطعی بود که کلیه بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون را که در طی نیمسال اول سال 1398 (فروردین ماه لغایت شهریورماه)، به بیمارستان گلستان شهر اهواز مراجعه نموده بودند، مورد بررسی قرار داد. و بیماران با استفاده از پرسشنامه افسردگی بک وپرسشنامه دموگرافیک مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS22.انالیز شد

از تعداد 36 بیمارمبتلا به بیماری پارکینسون، 4 نفر (1/11 %) بدون افسردگی، 9 نفر (25 %) دارای علایم مرزی، 8 نفر (2/22%) افسردگی خفیف، 10 نفر (8/27 %) افسردگی متوسط و 5 نفر (9/13 %) افسردگی شدید داشتند. بطورکلی میانگین افسردگی برابر با 00/9±25/20 بود.افسردگی درافراد متاهل وجمعیت شهری وسن بالای 61 سال شایعتر بود(p <0/05)

بطورکلی میانگین افسردگی در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون برابر با 25/20±00/9 و در محدوده افسردگی متوسط قرار داشت. افسردگی با جنسیت، توده بدنی، سطح تحصیلات، میزان درآمد، طول مدت بیماری و شغل ارتباطی نداشت ولی با تاهل، سن و محل سکونت ارتباط داشت.