نیمرخ آموزش و پرورش ایران در توسعه پایدار: روندها، پیشران ها و پسران های اجتماعی- فرهنگی آن

در این مقاله تلاش بر این است تا نیمرخ آموزش و پرورش را در توسعه پایدار با توجه به روندها، پیشران ها و پسران های اجتماعی-فرهنگی، به تصویرکشیده شود. اصلی ترین سوال پژوهش این است که نهاد آموزش و پرورش در ج.ا.ایران چه رویکردی به مفهوم توسعه پایدار دارد و در عمل پیشران ها و پسران های این عرصه کدامند؟ فرضیه‏ تحقیق بر این واقع شده است که آموزش در توسعه پایدار، همواره می بایست در هماهنگی و همخوانی با ارزش های ملی و محلی جامعه‏ هدف، اعمال شوند. در این مقاله از دو روش استفاده شده است: در بخش اول با کمک گرفتن از روش کیفی  از نوع توصیفی-تحلیلی تلاش شده است تا ضمن توضیح آموزش در توسعه پایدار، فلسفه و بنیان های فکری آموزش در ایران بررسی شود و در بخش دوم نیز با روش فراتحلیل و طبقه بندی به عمل آمده است. نتیجه پژوهش حاکی است که با وجود دستیابی ج. ا. ایران به الگوی آموزش بومی و اسلامی خود، مولفه های نهاد آموزش و پرورش در چشم انداز توسعه پایدار در سطوح آموزش از دبستان تا آموزش عالی در وضعیت مطلوبی قرار دارد، در حالیکه آموزش‏های پیش دبستانی، همچنان تا مرز مطلوب فاصله دارند.