گونه شناسی راهبردهای توسعه محلی در جوامع روستایی و محلی

اساس رویکرد توسعه محلی، افزایش مشارکت به معنای افزایش توانمندسازی و اعتمادبه نفس مردم و نظارت آن ها بر همه فرایندهاست. وقتی مردم محلی از توانمندی برخوردار شوند، امکان کار جمعی فراهم می شود. این روش زمانی بیشتر موردتوجه قرار گرفت که از سال های 1960 روش های کمی و کیفی مرسوم در مطالعه راهبردهای توسعه جوامع روستایی و شهری مورد انتقاد قرار گرفتند و سوالاتی از قبیل اینکه چه گروه هایی کمتر در فرآیند توسعه مشارکت دارند، به مشارکت چه کسانی بیشتر باید توجه شود و دلایل عدم توفیق مکرر سیاست های تجویزی توسعه از سوی دولت های مرکزی و محلی برای جوامع مختلف چیست، مطرح شدند. پاسخ این سوالات، از طریق مشارکت مردم به ویژه نخبگان جوامع محلی در فرایند توسعه محلی امکان پذیر است. هدف از این مطالعه کیفی، توسعه چهارچوبی است که بتوان از طریق آن به یک دیدگاه و چشم انداز جامع در مورد راهبردها و الگوهای گوناگون توسعه محلی دست یافت و هر راهبرد را بر مبنای این چهارچوب پیشنهادی تفسیر نمود، تا از این طریق شالوده اصلی و رویکردهای کلیدی هر راهبرد در زمینه مسایل اساسی توسعه جوامع محلی مشخص گردد. ماحصل این مطالعه نشان می دهد که مجموعه راهبردهای موجود را می توان در سه گونه متفاوت و متمایز از یکدیگر دسته بندی نمود. راهبردهای نمایندگی، تعاملی و مشارکتی هرکدام در زمینه نگاه به نقش جامعه محلی، اهداف توسعه ای و نقش عامل تسهیل گر با یکدیگر متفاوت هستند.