اثرات ورزش تردمیل با شدت متوسط بر میزان اضطراب و سطوح سرمی IGF-1 و کورتیکوسترون در رت های مبتلا به استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه (Post-traumatic stress disorder: PTSD) یک بیماری روانپریشی است که در صورت مواجهه با عوامل استرس زا رخ می دهد و بار اقتصادی و روانی زیادی را برای نظام سلامت جامعه دارد. مطالعات فیزیولوژیکی مغز نشان داده که فاکتور رشد شبه انسولینی-1 (IGF-1) و کورتیکوسترون نقش مهمی در فرایندهای آسیب های مغزی و تروماهای وارده به سیستم عصبی دارند. در مطالعه حاضر اثرات فعالیت بدنی به عنوان روشی موثر در بهبود اضطراب و سطوح سرمی IGF-1 و کورتیکوسترون در موش های صحرایی نر مبتلا به PTSD بررسی شد.

در این مطالعه تجربی ابتدا 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به دو گروه Sham (NSPS) و SPS تقسیم شدند. از روش استرس طولانی مدت واحد (SPS) برای ایجاد مدل حیوانی PTSD استفاده شد. سپس هر یک از دو گروه به گروه ورزشی و غیر ورزشی تقسیم شدند. پس از دو هفته، حیوانات به مدت 4 هفته (5 روز در هفته) (2هفته اول با سرعت 10 متر در دقیقه و 2هفته دوم با سرعت 15 متر در دقیقه) تحت ورزش با شدت متوسط روی تردمیل قرار گرفتند. سپس رفتارهای اضطرابی با استفاده از آزمون میدان باز بررسی و سطح سرمی IGF-1 و کورتیکوسترون با کیت الایزا اندازه گیری شد.

موش های PTSD افزایش سطح اضطراب در آزمون میدان باز و کاهش سطح IGF-1 و افزایش سطح کورتیکوسترون را در مقایسه با حیوانات کنترل نشان دادند. ورزش با شدت متوسط روی تردمیل تغییرات ناشی از SPS در رفتارهای اضطرابی و ناهنجاری های بیوشیمیایی را کاهش داد.

فعالیت بدنی می تواند به عنوان یک درمان مکمل مفید برای کاهش رفتارهای اضطرابی و ناهنجاری های بیوشیمیایی در بیماران مبتلا به PTSD در نظر گرفته شود.