قابلیتهای نمایشی شاهنامه فردوسی (با مطالعه موردی داستان بیژن و منیژه و سیاوش)

قصه‏ها، افسانه‏ها و اسطوره‏های ادبیات کهن ایرانی، پشتوانه غنی ادبیات نمایشی بشمار میروند. شاهنامه به ‌لحاظ ابعاد زیبایی‌شناسانه و ویژگیهای ساختاری و زبانی، قابلیت و کارکردهای ارزشمندی در حوزه هنرهای نمایشی دارد. این اثر براحتی میتواند منبع الهام و بستر مهمی برای شکل‌گیری و تحول تیاتر ایرانی باشد. هدف این پژوهش بررسی دو داستان سیاوش، و بیژن و منیژه از شاهنامه و شناخت عمیقتر از ویژگیهای سبکی شاهنامه است که میتواند در تبدیل آن به اثری نمایشی موثر باشد.

روش انجام این پژوهش توصیفی-تحلیلی و داده یابی آن کتابخانه ای است.

شاهنامه یکی از برجسته‏ترین و زیباترین نمونه‏های ادبیات کلاسیک ایران و جهان است که با ارایه بهترین تصویرسازیها، مخاطب خویش را یاری کرده تا خود را در میانه داستان تصور ‏کند و با کنار هم قرار دادن ابیات، روند داستان را همچون فیلم و نمایشی بوضوح درک کند.

هر دو داستان سیاوش، و بیژن و منیژه دارای تمامی عناصر دراماتیک هستند و قابلیت صددرصد را برای تبدیل شدن به نمایشنامه یا فیلمنامه دارا هستند. در این دو داستان بلند شاهنامه، عناصر پیرنگ، شخصیت‌پردازی، گفت‌وگو، صحنه و مکان، اوج، پیچیدگی، کشمکش، بحران، و تعلیق بوضوح و هنرمندی هرچه تمامتر حضور دارند.