بررسی رابطه بیماری دیابت و عوامل خطر مرتبط با بقای بیماران مبتلا به سرطان پستان

دیابت با افزایش خطر ابتلا به سرطان پستان ارتباط دارد. زمان بقای زنان مبتلا به سرطان پستان به ‏علت ماهیت متاستاتیک بیماری علیرغم دریافت درمان ‏های متعدد همچون شیمی ‏درمانی، رادیوتراپی و... رو به کاهش است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه دیابت و عوامل خطر مرتبط با بقای بیماران مبتلا به سرطان پستان در مراکز درمان سرطان انجام شد.

این مطالعه به صورت توصیفی - تحلیلی انجام گرفت. بیماران با روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک منظم انتخاب، سپس در دو گروه دیابتی و غیردیابتی قرار گرفتند. اطلاعات بالینی 534 بیمار مبتلا به سرطان پستان در مراکز درمانی سرطان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد جمع ‏آوری و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و سپس بقای 5 ساله بیماران پیگیری گردید.

 نتایج مطالعه نشان داد که بروز دیابت در سرطان پستان 7/12% بود. میانگین و میانه زمان بقا به ترتیب 95/9 و 00/13 سال بود. برای بررسی تاثیر دیابت بر زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان پستان در حضور متغیرهای تاثیرگذار (سن، سن منارک، سن منوپوز و...) در مدل رگرسیون کاکس برازش و نتایج نشان داد که زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان پستان دیابتی با غیردیابتی (758/0:HR- 334/1-431/0: 95%CI) (34/0=P)، تفاوت معنی داری ندارد. خطر مرگ بیماران با تشخیص سرطان پستان با گیرنده استروژن مثبت نسبت به بیماران دارای گیرنده استروژن منفی بر مبنای رگرسیون کاکس چند متغیره بطور معنی ‏داری کاهش پیدا کرد، (314/0:HR- 907/0-109/0: 95% CI) و (03/0=P) در بیماران تحت درمان با متفورمین مخاطره مرگ به شکل معنی‏ داری کم شده و زمان بقا افزایش یافته است (CI95%: 0/226 - 0/950, HR: 0/5) و (04/0=P).

نتایج مطالعه حاضر نشان داد که زمان بقای بیماران مبتلا به سرطان پستان در افراد دیابتی با افراد غیردیابتی تفاوت معنی‏ داری ندارد. با توجه به نتایج مطالعه در پیگیری بقای 5 ساله، در بیماران دیابتیک مصرف متفورمین و در بین عوامل خطر بیماران با گیرنده استروژن مثبت می‏تواند باعث کاهش خطر مرگ گردد. لذا برنامه‏ های غربالگری سرطان در گروه ‏های در معرض خطر بالاخص در بیماران دیابتی و کنترل هایپرگلیسمی ممکن است بر زمان بقا موثر باشد.