تحلیل اندیشه های انتقادی ابوالحسن شاذلی و طریقت شاذلیه

طریقت شاذلیه، عنوان یکی از طریقت های صوفیانه ای است که ابوالحسن شاذلی (593-655 ه.ق.) آن را بنا نهاد. ابوالحسن با تاسیس طریقت خود در پی ایجاد تحولی اساسی در تصوف زمان خود برآمد. او به روش و منطق سلوک صوفیانی که در دوران معاصرش می زیستند منتقد بود. مسایلی همچون ریاضت، کرامت گرایی، سماع، دیانت و شریعت در سلوک، شغل و پوشش صوفیان، بیشترین سهم را در این نقدها داشت. وی با مطرح کردن طریقی نو در سلوک، که آن را «طریق شکر» نامید، به اصلاح این امور اقدام کرد. پس از ابوالحسن شاذلی، ابوالعباس مرسی، خلیفه و شاگرد تراز اولش، ابن عطاءالله سکندری، ابن عجیبه و نیز احمد الزروق بیشترین نقش را در انتشار شاذلیه بر عهده داشتند. امروزه نیز این طریقت توانسته است میلیون ها مسلمان را به خود جذب کند و از نشاط خوبی برخوردار است. تحقیق پیش رو با مطالعه در آثار و اندیشه های سلوکی ابوالحسن شاذلی باورهای سلوکی وی را تحلیل کرده و اصول و مبانی عرفانی اش را کاویده است. بنابراین، محبت الله، خلوت گزینی در سلوک، ضرورت شیخ و استاد، ذکر و ولایت را باید از اصول پنج گانه سلوک در طریقت شاذلیه دانست.