تاثیر تمرین هوازی و کورکومین بر بیان ژن SIRT1 عضله قلبی و غلظت پلاسمایی رزیستین موش های صحرایی دیابتی

پژوهش های پیشین تاثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان داده اند. ترکیب این دو مداخلات، ممکن است اثر هم افزایی بر متغیرهای فوق داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر بیان ژن SIRT1 عضله قلبی و غلظت رزیستین پلاسمایی موش های صحرایی دیابتی می پردازد.

40 سر موش صحرایی نر به طور مساوی به گروه های کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین + کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 22 متر/دقیقه، شیب: 5%) و مکمل دهی (30 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موش ها قربانی شدند.

 دیابت باعث کاهش بیان ژن SIRT1 قلبی و افزایش غلظت غلظت رزیستین پلاسمایی شد (0/001= p ). تمرین باعث افزایش بیان SIRT1(0/044= p ) و کاهش غلظت رزیستین (0/001= p ) در موش های دیابتی شد. کورکومین نیز باعث افزایش بیان SIRT1 (0/048= p ) و کاهش غلظت رزیستین (0/001= p ) در موش های دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر معنی دار و بیشتری در افزایش بیان ژن SIRT1 و کاهش غلظت پلاسمایی رزیستین داشت (0/05 <p ).

 در موش های صحرایی دیابتی، انجام تمرین هوازی همراه با مصرف توام کورکومین نسبت به استفاده از هر یک به تنهایی، اثرات مفید فاحش تری بر بیان ژن SIRT1 عضله قلبی و غلظت پلاسمایی رزیستین دارد.