بررسی فلسفه اخلاق در شاهنامه فردوسی براساس نظریه امر الهی

نظریه امر الهی از نظریه‏های کهن فلسفه اخلاق و بحث در رابطه دین و اخلاق است و پیشینه آن به مناظره سقراط و اوثیفرن بازمی‏گردد. در عصر کنونی بحران معنویت، اخلاق و حقوق انسان‏ها و نیز مسئله جهانی‏شدن و استحاله فرهنگ‏ها و چالش هویت ملت‏ها، گفتمان غالب و دغدغه مهم بشر است؛ درنتیجه بار دیگر به دین و اخلاق توجه جدی می‏شود و لزوم التفات به نظریه‏های بومی و سازگار با فرهنگ جامعه اهمیت می‏یابد. می‏توان تقریرهای مختلف نظریه امر الهی را در آرا و اندیشه‏های فلاسفه و حکمای دوران مختلف جست‏وجو و بررسی کرد؛ بنابراین این پژوهش با روش تحلیلی تطبیقی و بر مبنای مطالعات کتابخانه‏ای، ضمن واکاوی ایدیولوژی فلسفی فردوسی در حوزه دین و اخلاق و بررسی نتایج عملی آن در تبیین جایگاه و حقوق انسان در زندگی فردی، اجتماعی، سیاسی و... به مقایسه افکار او با تقریرهای نظریه امر الهی می‏پردازد؛ نیز با معرفی فردوسی در جایگاه یک نظریه‏پرداز بزرگ فلسفه اخلاق و فلسفه سیاسی با دیدگاه خرد الهی و حیات اخلاقی خدامحور، می‏توان تفکر او را تقریری تازه از نظریه امر الهی به شمار ‏آورد.