لقاح آزمایشگاهی در موش: تنوع نژادی درون زاد و برون زاد در پاسخ به تحریک تخمک گذاری و تکوین جنین در محیط آزمایشگاه

موش رایج ترین مدل حیوانی در تحقیقات تولید مثلی است و به دنبال نیاز ضروری به این مطالعات و همچنین افزایش اهمیت اصول اخلاقی در حیوانات، 4 سویه مختلف درون زاد و برون زاد با هدف انتخاب موش آزمایشگاهی کارآمدتر برای تحقیقات تولید مثلی، مورد ارزیابی قرار گرفت.

60  سر موش ماده و 16  سر موش نر به وزن 25 تا 30 گرم و سن 6 تا 8 هفته از سویه های Balb/C، NMRI،CD1 و C57 در مراحل مختلف جمع آوری تخمک و تکوین جنین تا مرحله بلاستوسیست، در شرایط یکسان، مورد ارزیابی قرار گرفتند وکلیه داده ها توسط آزمون chi-square تحلیل شدند. 

در بین 4 سویه مختلف، به ترتیب بیشترین تا کمترین درصد زنده ماندن جنین مربوط به موشهای CD1، NMRI، BALB/c و C57 و مقادیر آنها به ترتیب برابر با 9/38، 4/14، 1/9 و 1/3 درصد بود.

با درنظرگرفتن نتایج تحریک تخمک گذاری و لقاح آزمایشگاهی، چنین نتیجه میگیریم که با یک روش یکسان، امکان حصول نتیجه بهینه  وجود ندارد. نتایج نشان می دهد که بالاترین تعداد تکوین جنین تا مرحله 8 سلولی در موش برون زاد CD1 مشاهده شد و به نظر می رسد که این سویه از موش، مدل مناسب تری برای مطالعات تولید مثلی است. همچنین استفاده از محیط های کشت متفاوت و درنظرگرفتن فواصل تزریق هورمون و میزان آن، احتمالا می تواند تولید جنین در شرایط آزمایشگاهی را بهبود بخشیده و گرفتن نتیجه دلخواه با استفاده حداقل تعداد حیوان را امکان پذیر سازد.