مقایسه تاثیر تمرینات کششی و قدرتی بر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات پاراورتبرال ناحیه پشت بیماران مبتلا به ‏کمردرد مزمن دارای کوتاهی عضلات همسترینگ: یک مطالعه کار آزمایی بالینی

مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر با هدف مقایسه تاثیر تمرینات کششی ایستا و تمرینات قدرتی در طول بلند عضله همسترینگ کوتاه شده بر تغییرات فعالیت الکتریکی عضلات پاراورتبرال ناحیه پشت در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن انجام شد.

چهل و پنج بیمار مبتلا به کمردرد مزمن از طریق نمونه گیری در دسترس در کلینیک ویژه دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، انتخاب شدند. نمونه ها علاوه بر دریافت درمان مرسوم فیزیوتراپی برای کمردرد، به طور تصادفی در 3 گروه تمرینات کششی (15 نفر)، تمرینات قدرتی در طول بلند عضله (15 نفر) و گروه شاهد بدون مداخله اضافی فقط درمان مرسوم فیزیوتراپی (15 نفر) قرار گرفتند. مداخلات درمانی به مدت 4 هفته، 3روز در هفته و مجموعا در 12 جلسه انجام گردید. طول عضله همسترینگ با روش نوریس (ران در وضعیت عمودی و تلاش بیمار برای راست کردن مفصل زانو) با گونیامتر اندازه گیری شد. اطلاعات الکترومایوگرافی از عضلات پاراورتبرال بیماران در حین خم کردن زانو در مقابل نیروی کش ورزشی، قبل و بعد از مداخله ثبت شد.

طبق نتایج  آنالیز واریانس با اندازه های تکراری، اثر درون گروهی، اثر تعاملی زمان و گروه و همچنین اثر بین گروهی میانگین فعالیت الکترومیوگرافی نرمالایز شده عضلات پشت لانجیسموس و ایلیوکستالیس (Longissimus,  Iliocostalis)  معنادار نبود (0/05<p). برای متغیرهای درد و ناتوانی فقط اثر اصلی درون گروهی معنی دار بود (0/05>p). اثرات بین گروهی و تعاملی برای این متغیرها معنی دار نبود.

بر اساس یافته های این مطالعه، هیچ یک از تمرینات اصلاحی کشش ایستا و تمرینات قدرتی عضله همسترینگ در طول بلند، تغییر معنی داری در فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات پاراورتبرال نمونه ها ایجاد ننمودند.