در باب تصرفات فرزند حاجی زین العطار شیرازی در اختیارات بدیعی پدرش؛ کیستی این فرزند و منابع او

در دست نویس های پرشمار اختیارات بدیعی، اختلافاتی چشم گیر با منشاهای گوناگون به چشم می خورد که کار نشر ویراستی انتقادی از این کتاب را بسیار دشوار می سازد. مهم ترین اختلاف ها، یادداشت هایی به نسبت پرشمار از «ابن مولف» در شماری چشم گیر از دست نویس های اختیارات است که در چاپ های عموما نامعتبر آن آمده است و حتی برخی، آن ها را ارجاع حاجی زین العطار به یکی از فرزندان خود انگاشته اند؛ اما این فرزند، این یادداشت ها را پس از مرگ پدر و دست کم تا 850ه به تدریج، یا دست کم در سه نوبت، افزوده است. بهره گیری گسترده حسین بن علی بن حسین انصاری از اختیارات بدیعی در دستور الاطباء من قواعد الحکماء (تالیف 839ه) در کنار استنساخ دو دست نویس اختیارات با بیشترین افزوده های ابن مولف (در 846 و 850ه)، احتمال یکی بودن او و ابن مولف را پذیرفتنی می نمایاند. در این افزوده ها بیشتر، نام دیگر (به ویژه نام های محلی شیرازی)، خواص غیر معمول، ریخت شناسی، چیستی و انواع هر دارو آمده است. شماری از آن ها، به ویژه افزوده های مرتبط با شیراز و فارس، حاصل تجربیات شخصی ابن مولف و شماری دیگر، برگرفته از منابعی غالبا ناگفته است. از مقایسه این افزوده ها با منابع محتمل، می توان دریافت که ابن مولف از عرایس الجواهر و نفایس الاطایب کاشانی در موضوع گوهرها و عطرها و در مورد عطر از الصیدنه بیرونی (که البته در مواضعی دیگر بدان استناد کرده) بهره برده است. وی در افزودن مطالبی به مقاله مرکبات اختیارات از المسایل فی الطب حنین بن اسحاق و شرح ابن ابی صادق نیشابوری بر آن بهره برده است.