آزمون بیماری هزینه ای بامول در بخش آموزش ایران

این مقاله محرک های افزایش هزینه های آموزش عمومی از جمله اثر "بیماری هزینه" بامول ،را تجزیه و تحلیل میکند. بامول اقتصاد را به دو بخش پیشرو غیرپیشرو تقسیم میکند. بخش پیشرو شامل آن بخش از فعالیت های اقتصادی می گردد که تکنولوژی در آن به صورت ابداعات تبلور داشته و انباشت سرمایه در آن با فعال کردن صرفه های ناشی از مقیاس زمینه افزایش تولید سرانه را فراهم می نماید. در سوی مقابل نیز فعالیت هایی قرار دارند که نقش انسان در آنها پررنگ است و رشد بهره وری در آنها تنها بصورت گاه گاه و اتفاقی روی می دهد. از نظر بامول آموزش وپرورش در بخش غیرپیشرو جای می گیرند. در صنایع غیر پیشرو ، نرخ دستمزد متناسب با نرخ بالاتر دستمزد در بخش پیشرو برای حفظ کارگران علی رغم رشد پایین بهره وری مشابه اثر (سامویلسون-بالاسا) افزایش می یابد و باعث افزایش واحد هزینه خدمات در بخش غیرپیشرو می شود. این افزایش هزینه به افزایش قیمت اضافی در آموزش تبدیل می شود و از آنجا که تقاضا برای آموزش بی کشش است، این امر باعث افزایش مداوم هزینه های عمومی آموزش و پرورش می شود. مطالعه حاضر مقاله ی رشد نامتوازن بامول را مورد بازبینی قرار داده و افزایش هزینه ها در بخش آموزش ایران را با استفاده از مدل بامول و روش ARDL طی دوره ی(1360-1397) بررسی می کند. نتایج بلندمدت و کوتاه مدت نشان می دهد نه تنها بیماری بامول وجود ندارد، بلکه فزونی دستمزد به بهره وری باعث کاهش کاهش هزینه های تولید در آن بخش شده و میتواند زمینه ی رونق در این بخش شود.