تجزیه پایداری عملکرد دانه ژنوتیپ های عدس با استفاده از شاخص های روش امی

در این پژوهش، 12 ژنوتیپ امیدبخش عدس به همراه ارقام کیمیا و گچساران به مدت سه سال زراعی (92-1389) در مناطق گچساران، گنبد، خرم آباد و مغان کشت شدند. تجزیه واریانس AMMI نشان داد که اثرات محیط، ژنوتیپ، برهمکنش ژنوتیپ و محیط و شش مولفه اصلی اول معنی دار بودند. ژنوتیپ شماره چهار (1196 کیلوگرم در هکتار) بیشترین عملکرد دانه را داشت. شاخص ASV، ژنوتیپ های هشت، 11، 14، 10 و شش، شاخص SIPC، ژنوتیپ های نه، 14، 11، 10 و 12، شاخص EV، ژنوتیپ های نه، 12، 14، 10 و چهار، شاخص ZA، ژنوتیپ های 14، 11، نه، هشت و شش و شاخص WAAS، ژنوتیپ های 11، 14، هشت، شش و یک را به عنوان پایدارترین ژنوتیپ ها انتخاب کردند. بر اساس شاخص ssiASV، ژنوتیپ های چهار، هشت، شش، 10 و هفت، شاخص ssiSIPC، ژنوتیپ های نه، چهار، شش و هشت، شاخص ssiEV، ژنوتیپ های چهار، نه و 12، شاخص ssiZA، ژنوتیپ های شش، هشت، نه و چهار و شاخص ssiWAAS، ژنوتیپ های چهار، شش و هشت برترین ژنوتیپ ها از نظر عملکرد و پایداری بودند. بر اساس بای پلات AMMI1، ژنوتیپ های شش، چهار و هشت با عملکرد دانه بیشتر از عملکرد کل و کم ترین مقادیر IPCA1، به عنوان ژنوتیپ های پایدار با سازگاری عمومی بالا شناسایی شدند. در بای پلات AMMI2، ژنوتیپ های شماره چهار، هشت، نه و 12، علاوه بر پایداری عمومی بالا، دارای عملکرد دانه ای بالاتر از میانگین کل بودند. پایدارترین ژنوتیپ ها در شاخص برتری ژنوتیپ های شماره چهار و شش بودند. در مجموع و بر اساس شاخص های مختلف، ژنوتیپ های شماره چهار، شش و هشت در بسیاری از محیط ها، دارای عملکرد بالا و در بیشتر روش ها، دارای پایداری مطلوبی بودند و می توانند گزینه معرفی ارقام جدید باشند.