جلوه های ادبیات گوتیک در مجموعه داستان ترس ولرز ساعدی

ازجمله آثار غلامحسین ساعدی که می توان مشخصات نوع گوتیک را در آن دید مجموعه داستان «ترس و لرز» است. در این مجموعه که به زندگی مردم ساحل نشین جنوب پرداخته شده است، نویسنده از مرزهای واقعیت عبور کرده، آن را آکنده از دلهره و اضطراب می کند. نوع گوتیک که ابتدا در قرن دوازدهم میلادی در معماری جلوه کرد و بیانگر راز و وحشت بود در قرن هجدهم، ژانری در داستان نویسی گردید. در این گونه آثار، نویسندگان، با ایجاد فضایی وحشتناک و توصیفات جزیی و تخیلی، خوانندگان را با دهشت و راز مشغول می سازند. شخصیت های این آثار، انسان هایی نامتعادل، روان پریش و گاهی جنایتکارند. اشاره به محیط های گرفته و دورافتاده و خالی از سکنه وحشت آور از دیگر عناصر این گونه آثار است. ساعدی در این مجموعه داستان درصدد است عقب افتادگی فرهنگی و اجتماعی ساحل نشینان را از طریق خلق فضایی خوفناک و اندوه زده با اشاره به انسان هایی متوهم و معتقد به خرافات و اشاره به نزول بلا و مرگ به اشکال گوناگون نشان دهد. توجه به عناصر غیرطبیعی که این مجموعه را به آثار ریالیسم جادویی نزدیک ساخته است از جلوه های ادبیات گوتیک این اثر محسوب می شود.