بررسی تولید کلاولانیک اسید توسط استرپتومایسس کلاولی جروس با استفاده از منابع کربنی گلوکز، گلیسرول و سبوس گندم

کلاولانیک اسید، نخستین مهار کننده بتالاکتامازی است که استفاده بالینی یافته و مصرف آن از سال 1981 آغاز شده است. این مهارکننده محصول طبیعی تخمیر استرپتومایسس کلاولی جروس است و در محافظت از بتالاکتام ها مهم ازجمله بتالاکتامازهای گروه A و آنزیم های تجزیه کننده کولکساسیلین در گروه D موثر است. مطالعه حاضر با هدف بهینه سازی ترکیبات محیط کشت تخمیر ازنظر منبع کربن در تولید کلاولانیک اسید انجام شد.

در پژوهش حاضر، اثر غلظت های 15 گرم برلیتر گلیسرول، 17 گرم برلیتر سبوس گندم و 18/1 گرم برلیتر گلوکز روی تولید کلاولانیک اسید بررسی شد. پس از گذراندن مراحل اسپورزایی، بذردهی و تخمیر، تاثیر غلظت های مختلف گلیسرول، سبوس گندم و گلوکز روی شاخص های اسیدیته، وزن تر زیست توده و تغییرات ریخت شناسی سویه استرپتومایسس کلاولی جروس با میکروسکوپ نوری بررسی شد. غلظت کلاولانیک اسید تولید شده به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد.

نتایج نشان دادند بیشترین میزان تولید کلاولانیک اسید با تمام پیش ماده ها در روز هشتم رخ می دهد. استفاده از 15 گرم بر لیتر گلسیرول سبب تولید 3/238 میلی گرم برلیتر کلاولانیک اسید شد که بیشترین میزان تولید را داشت و سبب کاهش هزینه های تولید شد.

باتوجه به قیمت، دردسترس بودن و همچنین افزایش تولید بازده گلیسرول و سبوس گندم (در مقایسه با روغن ذرت)، تولید کلاولانیک اسید در محیط های حاوی گلیسرول و سبوس گندم آسان تر انجام می شود.