تاثیر آموزش کنترل خشم بر شادکامی، کیفیت زندگی و میزان قند خون در بیماران مبتلا به دیابت شهر کرمانشاه

دیابت یکی از شایع ترین بیماری های مزمن است که با مشکلات روان شناختی به ویژه خشم رابطه زیادی دارد. هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش کنترل خشم بر شادکامی، کیفیت زندگی و میزان قند خون در بیماران مبتلا به دیابت شهر کرمانشاه است.

مواد و روش ها:

 طرح پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد است. جامعه آماری پژوهش شامل تمام بیماران مبتلا به دیابت شهر کرمانشاه در سال 1398 است که به شیوه نمونه گیری خوشه ای تعداد 40 نفر انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی (26-WHOQL)، پرسشنامه شادکامی آکسفورد (1990) و تست قند خون ناشتا بود. در بیماران، مصرف داروهای تجویزی توسط پزشک حذف یا کاهش پیدا نکرد. آموزش کنترل خشم طی 10 جلسه بر روی گروه آزمایشی اجرا شد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد ولی آزمون ها به صورت پیش آزمون و پس آزمون از هر دو گروه اجرا شد. سپس نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS بعد از تایید نرمال بودن داده ها با آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره (آنکوا) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.

یافته ها:

 نتایج به دست آمده بیانگر آن بود که آموزش کنترل خشم در بیماران مبتلا به دیابت می تواند موجب افزایش شادکامی و افزایش سطح کیفیت زندگی و کاهش و کنترل میزان قند خون آن ها شود و بین پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایشی تفاوت معناداری مشاهده شد.

نتیجه گیری: 

آموزش کنترل خشم می تواند موجب افزایش شادکامی و کیفیت زندگی و کنترل قند خون افراد دیابتی باشد؛ بنابراین پیشنهاد می شود که در مراکز درمانی برای بیماران مبتلا به دیابت در کنار دارودرمانی از آموزش های کنترل خشم جهت افزایش و بهبود نتایج درمانی استفاده شود.