رتبه بندی مولفه های موثر بر مشارکت اعضای هیئت علمی در استفاده از آموزش الکترونیک، پیش از بحران کرونا با استفاده از فرایند تحلیل سلسله مراتبی: مطالعه موردی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال 1398

آموزش الکترونیکی، به فرایندی اطلاق می شود که در آن برای طراحی، مدیریت، ارایه، هدایت، تبادل، پشتیبانی و توسعه یادگیری از فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی استفاده می شود. هدف از پژوهش حاضر شناسایی عوامل مرتبط با تمایل اعضای هییت علمی جهت استفاده از آموزش الکترونیک است. معیارها و زیرمعیارهای مرتبط با مشارکت اعضای هییت علمی در استفاده از آموزش الکترونیک از مطالعات منتشر شده استخراج شدند. جداول ماتریسی از معیارها و زیرمعیارها تهیه شده و توسط اعضای هییت علمی شاغل در دانشگاه، بر اساس مقیاس ساعتی تکمیل شد. وزن معیارها و زیرمعیارها با استفاده از نرم افزار  Expert Choice  11 تعیین گردید. مقایسه وزن عوامل در گروه های مستقل از هم با استفاده از آزمون من ویتنی انجام شد. میانگین سن شرکت کنندگان در مطالعه، 64/7 ± 37/44 سال بود. اغلب نمونه (درصد 4/60) را مردان تشکیل می دادند. معیارهای شخصیتی، پداگوژیکی و اداری/ حقوقی به ترتیب وزن های 395/0، 281/0 و 138/0 را به خود اختصاص دادند. زیرمعیارهای خودکارآمدی رایانه ای، مهارت در تولید محتوای الکترونیک، پایین بودن اطلاعات اساتید در بهره گیری از فناوری اطلاعات، عدم فرهنگ سازی و اطلاع رسانی جهت تدریس مجازی و عدم وجود سیاست، خط مشی و قوانین اجرایی به عنوان مهم ترین مولفه های موثر بر استفاده اعضای هییت علمی از آموزش مجازی معرفی شدند. آموزش مجازی فرصتی ویژه و استثنایی است که می توان با رفع موانع موجود و در نظر گرفتن عوامل تشویقی و حمایتی در جهت استفاده و کاربرد آن توسط اعضای هییت علمی و دانشگاه ها موفق بود.