گفتگوی بین الادیانی واتیکانی دوم؛ زمینه ساز تبشیر دیالوگی در جوامع اسلامی

گفتگوی بین الادیانی واتیکانی دوم تحولاتی را در جامعه مسیحی ایجاد کرده که در خور توجه است. از جمله این تحولات می توان به بسط و توسعه تبشیر اشاره کرد. بعلاوه فضای پسا رنسانس غربی نیز بستری برای شکل گیری دانش میسیولوژی فراهم آورده است تا مسیحیت بتواند با بهره گیری از مدل های نوآورانه این دانش، بر حوزه تبشیری خود غنا بخشد. در این مقطع تبشیر دیالوگی چهره مسیحیت را در تعامل با ادیان دیگر باز سازی کرده است. این نوشتار با روش تحلیلی به بررسی این ادعا پرداخته و نشان داده است که مسیحیت در همراه کردن گفتگوی بین الادیانی با تبشیر موفق بوده است. یافته های این تحقیق نشان داده است که گرچه گفتگو میان مسیحیان و اندیشمندان سایر ادیان در یک فضای علمی و آکادمیک همواره پس از شورای واتیکانی دوم وجود داشته است، لیکن یک سطح از گفتگو نیز در فضای میسیونری شکل گرفته است و تبشیر دیالوگی را رقم زده است. در این نوع از تبشیر، میسیونرهای مسیحی با بهره گیری از استراتژی زمینه مند سازی و مدل های گوناگون آن نظیر مدل پل زنی و مدل جنبش درونی مسیر تبشیری خود را طی می کنند.