تاثیر چهار هفته تمرین پلاریزه بر متغیرهای آمادگی هوازی و بی هوازی بازیکنان فوتبال

آمادگی فوتبال نیازمند به کارگیری سیستم های انرژی هوازی و بی هوازی است که می تواند به وسیله توزیع شدت تمرین حاصل شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 4 هفته تمرین پلاریزه بر متغیرهای آمادگی هوازی و بی هوازی بازیکنان فوتبال بود.20 بازیکن فوتبال لیگ تهران براساس اکسیژن مصرفی بیشینه در قالب دو گروه تمرینات پلاریزه (10 نفر؛ 11/52 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) و تمرینات معمول آماده سازی هوازی فوتبال (10 نفر؛ 31/53 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) تقسیم شدند. آزمودنی ها پیش و پس از 4 هفته تمرینات پلاریزه (4 جلسه در هفته، 3 جلسه حجم بالا - شدت کم، 30 -45 دقیقه با 55 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه و یک جلسه تناوبی شدید 25 دقیقه بالای 90 درصد ضربان قلب بیشینه در هفته های دوم و چهارم یک جلسه 30 دقیقه ای با شدت 85 تا 90 درصد ضربان قلب بیشینه بین دو آستانه لاکتات) و معمولی فوتبال (4 جلسه در هفته، 2 جلسه تناوبی با شدت بالا، 1 جلسه آستانه لاکتات 20 تا 30 دقیقه، 85 تا 90 درصد ضربان قلب بیشینه و 1 جلسه تمرین با شدت پایین 55 تا 85 درصد ضربان) ارزیابی شدند. از آزمون تی مستقل پس از کم کردن نمره های پس آزمون از پیش آزمون برای مقایسه تاثیرات بین و تی وابسته برای بررسی تغییرات درون گروهی استفاده شد (05/0≥P). پس از 4 هفته تمرینات پلاریزه و معمولی، اکسیژن مصرفی بیشینه (001/0=P و 001/0=P) و ویژه فوتبال (001/0=P و 006/0=P) و اوج توان (001/0=P و 007/0=P) به طور معنادار نسبت به پیش آزمون افزایش و نسبت تبادل تنفسی کاهش یافت (02/0=P و 041/0=P). علاوه بر این، مدل تمرین پلاریزه به افزایش معنادار اکسیژن مصرفی بیشینه (001/0=P) و ویژه فوتبال (001/0=P) و اوج توان نسبت به مدل معمولی تمرینات فوتبال منجر شد (001/0=P). نتایج تحقیق نشان داد توزیع شدت تمرین بر اساس مدل پلاریزه می تواند در دوره های کوتاه مدت تمرین موثرتر از تمرینات معمول آماده سازی فوتبال در مرحله خارج از فصل مسابقات به منظور پیشرفت آمادگی هوازی و بی هوازی بازیکنان باشد.