نانوذرات نقره، پیش آمادگی هوازی و بیهوازی و تغییرات هیستوپاتولوژیک بافت ریه رت های نر ویستار

علیرغم استفاده فراوان، اثرات نانوذرات بر بافت های مختلف از جمله ریه ها چندان مشخص نیست. از طرفی فعالیت های بدنی، مقاومت سلول های ریوی را در برابر استرس های مختلف افزایش میدهد. لذا هدف این پژوهش بررسی میزان تغییرات ساختاری بافت ریه در اثر تزریق نانو نقره در پی فعالیت هوازی و بی هوازی است. نمونه ها در 6 گروه کنترل سالم، نانو نقره، تمرین هوازی، تمرین بی هوازی، نانو نقره + تمرین هوازی، نانو نقره+ تمرین بی هوازی بصورت تصادفی ساده تقسیم شدند. ابتدا گروه های تمرین بمدت 10 هفته بر روی تردمیل جوندگان به تمرین پرداخته، سپس تزریق درون صفاقی نانو ذرات نقره به ازاء 10 درصد وزن بدن هر رت در 5 نوبت انجام گرفت و پس از 48 ساعت از آخرین تزریق، رت ها بی هوش شده و نمونه گیری صورت پذیرفت. نمونه ها با رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ایوزین و توسط میکروسکوپ نوری عکس برداری و مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد تمرین بی هوازی درکاهش وزن رت ها بصورت معنی داری موثر بود (045/0=p). همچنین اکسیژن مصرفی در تمامی گروه ها به جز گروه دریافت کننده نانو نقره، نسبت به گروه کنترل افزایش داشت (000/0=p). همچنین تزریق نانو نقره موجب پونوموسیت 1 و 2، آسیب آلویلی و برونشیولی بهمراه التهاب و پرخونی در رت های بدون تمرین شد. اما در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه بی هوازی التهاب و پرخونی کاهش بیشتری یافته بود. تمرین می تواند در کاهش درجه تخریب بافت ریه ناشی از مصرف نانو نقره موثر باشد. اگرچه بنظر میرسد نوع پروتکل تمرین در نوع کاهش آسیب موثر است.