بررسی قطعیت در تصمیمات سطح بالا با تحلیل داده های رفتاری

 قطعیت یکی از پارامترهای تصمیم گیری های سلسله مراتبی است. در تصمیم گیری های سلسله مراتبی، عموما تصمیمات اخذ شده در سطوح مختلف با عدم قطعیت توام هستند. پس از اخذ تصمیم ها پاسخ دریافتی می تواند یک بازخورد مثبت یا یک بازخورد منفی باشد. علت دریافت بازخورد منفی نامشخص است. انسان ها سعی می کنند این ابهام را با ارزیابی قطعیت خود حل کنند. هدف این مطالعه بررسی رابطه قطعیت آزمودنی با قدرت محرک به عنوان یک پارامتر تنظیم استراتژی در تصمیمات سلسله مراتبی است. پیچیدگی های محاسباتی مربوط به این نوع تصمیمات علاوه بر داده های رفتاری استفاده از انواع دیگری از اطلاعات را مهم تر کرده است. در این پژوهش اندازه قطر مردمک به عنوان یک منبع ارزشمند برای پیش بینی قطعیت تصمیم سلسله مراتبی استفاده شده است.

در یک آزمایش سلسله مراتبی از آزمودنی ها خواسته شد به صورت همزمان جهت حرکت نقاط متحرک نمایش داده شده (چپ یا راست) در بالا یا پایین صفحه نمایش (محیط بالا یا پایین) و همچنین قطعیت خود را نسبت به نقاط انتخابی، را تعیین کنند. هنگامی که آزمودنی ها هم جهت حرکت نقاط متحرک و هم محیط را درست گزارش دادند، بازخورد مثبت شنیداری دریافت کردند. در طول آزمایش داده های حرکت چشمی آزمودنی ها توسط دستگاه ردیاب چشمی ثبت گردید.

نتایج نشان داد در تصمیم های سلسله مراتبی، تصمیمات سطح بالا به میزان قطعیت آزمودنی در تصمیمات سطح پایین وابسته است و از طرفی نتایج نشان داد تغییرات قطر مردمک به صورت معنی داری با قطعیت در ارتباط هستند.

این پژوهش مشخص می کند که در تصمیمات سطح بالا، میانگین اندازه قطر مردمک، قطعیت تصمیم را پیش بینی می کند و بازتاب استراتژی فرد تحت شرایط پیچیده می باشد.