بررسی مقایسه ای اثرات فیتاز با منابع مختلف بر عملکرد رشد، خصوصیات استخوان درشت نی، فراسنجه های خونی و خصوصیات لاشه جوجه خروس های گوشتی

تا کنون فیتازهای متفاوتی از منابع مختلف، شناسایی و برای استفاده در تغذیه طیور معرفی شده است.

بررسی اثرات دو نوع آنزیم 6 -فیتاز متفاوت از لحاظ منشا تولید، روی صفات عملکردی، شاخص های بیومتریک، شیمیایی و میزان استحکام استخوان درشت نی و همچنین برخی فراسنجه های خونی و ترکیب لاشه جوجه های گوشتی انجام پذیرفت.

216 قطعه جوجه خروس سویه راس، در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار غذایی و 6 تکرار و 12 جوجه در هر تکرار، به مدت 42 روز مورد بررسی قرار گرفتند. تیمارهای غذایی شامل 1 جیره بدون آنزیم فیتاز (شاهد)، 2 جیره حاوی 500 واحد فعال فیتاز حاصل از قارچ آسپرژیلوس نایجر (فیتاز قارچی) در هر کیلوگرم 3 جیره حاوی 500 واحد فعال فیتاز حاصل از آسپرژیلوس اوریزا تغییر ژنوتیپ یافته با استفاده از ژن های باکتری سیتروباکتر براکی (فیتار ژنوتیپ نوترکیب) در هر کیلوگرم، بود.

فسفر خون جوجه هایی که فیتاز حاصل از ژنوتیپ نوترکیب دریافت کردند بیشتر از پرندگان شاهد بود (05/0<p). فسفر استخوان این گروه نسبت به فسفر استخوان جوجه های دریافت کننده فیتاز قارچی، بیشتر بود (05/0<p). میزان مقاومت استخوان تحت تاثیر نیروی شکست در جوجه های مصرف کننده فیتاز حاصل از ژنوتیپ نوترکیب اگر چه تفاوت معنی داری با میزان مقاومت استخوان جوجه های دریافت کننده فیتاز قارچی نداشت ولی از میزان مقاومت استخوان پرندگان شاهد بیشتر بود (05/0<p). اثر تیمارها بر صفات عملکرد، طول، قطر، خاکستر، کلسیم و وزن خشک استخوان، همچنین غلظت HDL، تری گلیسرید، کلسترول، کلسیم و آنزیم آلکالین فسفاتاز ، گلوکز، پروتیین تام خون و ترکیب لاشه معنی دار نبود.

 افزودن 500 واحد فعال فیتاز حاصل از ژنوتیپ نوترکیب به هر کیلوگرم جیره در مقایسه با فیتاز حاصل از قارچ آسپرژیلوس نایجر، بدون تغییر عملکرد رشد سبب افزایش میزان فسفر خون، استخوان درشت نی و همچنین مقاومت استخوان درشت نی جوجه خروس های گوشتی شد.